ΗΜΑΡΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΕ ΜΟΥ

Έχουν γραφτεί τόσες μακαβριότητες
για τους Θεούς που προσκυνούμε,
που μπερδεύουμε και χάνουμε
στις γλώσσες μας τις τέσσερις
μεριές του κόσμου.

Έχουν ειπωθεί τόσες χυδαιότητες
για των σωμάτων μας την επαφή,
που σα σίχαμα αγγίζουμε μέσα
απ’ του διπλανού μας το κορμί
τις πέτσες του δικού μας.

Έχουν σαρκωθεί πολλά, πάρα πολλά.
Θεοί και οργιαστικές συνουσίες ένα,
χωρίς ποτέ να ληφθεί υπόψην απ΄ τ’ αχαμνά μας
το κυριότερο της κωμωδίας μέρος:

Πού δένουν τα χέρια τους οι απόψεις;
Σε τούτο:
ΕΡΩΤΑΣ είναι το καλό και
το καλό είναι ΘΕΟΣ.

Ήμαρτον άνθρωπέ μου, πώς τα’ χουμε όλα σημαδέψει.
Ως ελαφρά.