Το μόνο που με σώζει

Να σπρώχνω,
με μελέτη πολύ,
όση ουσία
απόμεινε
στις άκρες μέσα μου.
Έπειτα πάλι
απ' την αρχή.
Διαδικασία ατέρμονη
η εμπέδωση του παρελθόντος.

Ό,τι φεύγει,
γλυστρά
απ΄το μυαλό
και πάλι το επαναφέρω.
Πρόσωπα
που κάποτε
αγάπησα
και μίσεψαν
ή διέγραψα.
Ιστορίες
που έζησα
και πάνε
να γράψουν
το μύθο τους αλλού.
Φωτογραφίες
που μου θυμίζουν
τη ζωή του άλλου δικού μου.
Πληγές στο σώμα
που χάραξαν
τα ανεπανόρθωτα.
Κινήσεις και λέξεις
που τότε έταζαν
το θείο πάνω
στο μοτίβο
του ανούσιου.

Μακάβρια εγώ,
παλεύω και στον ύπνο
και στο βλέφαρο
να δω αν πίστεψα κάτι απ' αυτά.
Αν έχω την ευλογία
να πω και τώρα
πως ό,τι πέρασε
το μάγεψε
το ραβδάκι
της αξίας.

Με λίγη θέληση
μπερδεύω
και φωτογραφίες
και ονόματα
και λέξεις
και μυρωδιά σωμάτων
και δάκρυα
και γέλια
και χαμόγελα
και αγγίγματα
και ψιθυρίσματα
και αγκαλιές
και λύπες
και πολλά πολλά
αντίο...
Και γίνονται όλα ένα:
στο "εγώ" και στο "εμένα".

Και το "σ' αγαπώ"
που άκουσα
από στόμα
που λατρεύω
ακόμα...μένει ακόμα όρθιο.

Τώρα, που κάνω τη σούμα
μιας ολόκληρης εποχής,
το βλέπω.

Όλα τούτα μπλέκονται
στη σκέψη μου.
Αναζητώ ακόμα την αιτία
πάνω στο αναίτιο
και το διότι
πάνω στο γιατί.
Περιπέτεια η ζωή μου όλη.
Κύμα που με παρέσυρε
και ακόμα κολυμπώ,
χωρίς να βλέπω κοντά
καμιάν ακτή.

Το μόνο που έχω
για σωσίβιο
το σθεναρό "όχι"
στην αποδοχή
των απωλειών.

Αυτό με σώζει ακόμα.
Αυτό με σώζει μόνο!