Μόνο αυτό...

Ποτέ στερεότυπα
εγώ δεν άκουσα
το όνομά μου.
Ποτέ στερεότυπα
εγώ δεν είπα
το όνομά Σου.
Όλα σε πλήρη αρμονία
τά' χω
με ' κείνο
το Αρχικό,
το Κεφαλαίο,
το δικό Σου
πρώτο γράμμα,
που νανουρίζει
τις νύχτες μου,
που απαλύνει το κακό
της μέρας μου,
που περιπλανιέται
σπίτι μου,
ακόμα και όταν πια
έχεις φύγει.

Συλλαβιστά προφέρω
το όνομά Σου
και έχω την αίσθηση
-ψευδαίσθηση-
αλά μπρατσέτα,
ότι πάνω στο δικό μου
ξαπλώνει,
αγκαλιάζει,
φιλά,
στοργικά
τη σκληρότητα
του ήχου του δικού μου...
και σ' ευχαριστώ γι' αυτό.

Και όχι μόνο γι' αυτό...