ΕΧΩ ΣΤΟ ΜΑΤΙ

Έχω βάλει στο μάτι να κόψω στη μέση 'κείνον τον πόνο που δε λέει να κοπάσει, όταν πάω να πω "σήμερα νιώθω καλά".Τελικά, όσο και αν είναι στην αρχή του το κείμενο, το να προσδοκάς είναι η πιο βέβηλη πράξη ενάντια του εαυτού σου. Στρέφω το μάτι, το ίδιο πάλι, πάνω σε ένα κεράκι πράσινο, δώρο μεγάλης αξίας για μένα, από χέρι που δεν το σφίγγω συχνά για νά'χω μια δικαιολογία και έτσι να εξομολογούμαι τα παράτολμα επεισόδια στη ζωή μου...

Έχω βάλει στο μάτι και κάτι συνομωσίες κοντινών μου και μακρινών ενίοτε προσώπων, που πολύ μου μπέρδεψαν τα καλώδια του συστήματός μου, που μέχρι πρότινος του' χα μεγάλη, θα έλεγα, εμπιστοσύνη. Τούτο το παιχνίδι ανάμεσα στις σκιές, εμένα δε μου πάει. Εγώ θέλω ήλιο και αρμύρα στα χείλη. Να κολλήσω στο στόμα 'μύγδαλο χαμόγελο και υπερηφάνως να'χω το μάτι στο μέτωπο ορθάνοιχτο. Όχι μισόκλειστο, της καχυποψίας και της αμφιβολίας μπάσταρδο τέκνο.

Έχω βάλει επίσης στο μάτι, μια παραλία από αυτές που πήγαμε και βρήκαμε μαζί. Εκεί έστω και σαν οπτασία, υποσχέθηκα να σε συναντήσω, γιατί το μυαλό μου με παίζει και φτιάχνει όμορφα σενάρια για 'κείνο και για τ' άλλο που είναι να'ρθούν. Και ας μην κάνουν πως έρχονται ποτέ, ως συνήθως! Εγώ θα επιμείνω να σε περιμένω σ' εκείνη την παραλία. Τη θυμάσαι; Θυμάσαι; Βότσαλο εγώ και εσύ το κύμα. Μην αθετήσεις τη συμφωνία.

Έχω βάλει στο μάτι τη ζωή. Σαν καρφίτσα την έμπηξα βαθιά και δε λέω να τη βγάλω από εκεί. Κάθε τόσο τη στριφογυρίζω, για να τη νιώσω να με πονά, αφού στην αθανασία έδειξα κόκκινη κάρτα. Ο πόνος είναι μεγάλος προδότης. Παρεισφρύει στο είναι σου ύπουλα και μετά πριονίζει αλυσιδωτά κάθε σίγουρη βάση σου. Μα είναι και δάσκαλος μεγάλος. Έχει τη βίτσα και κάθε που πας ν' αφαιρεθείς την αφήνει να πέφτει με δύναμη στη ράχη σου. Έτσι, για να νιώθεις ότι ζεις.

Έχω τέλος- εδώ ταιριάζει η λέξη- βάλει στο μάτι, ένα ταξίδι στα σύννεφα να κάνω και με τρόπο, σχεδόν μαγικό, να προσγειωθώ εκεί που με πάει η καρδιά μου. Όσο θα ταξιδεύω, θά' χω τα χέρια διάπλατα ανοιχτά και θα παίζω με τις ριπές του ανέμου, σαν ανεμόπτερο. Και θ' αφήσω να περνά το ουράνιο τόξο των χρωμάτων πάνω στο γυάλινο του ματιού, που σαν πυξίδα θα παίζει κρυφτό με Βορρά και Νότο.

Τώρα όμως, έβαλα στο μάτι τον ύπνο. Λέω να πάω να ονειρευτώ ότι είσαι 'δω. Κοντά μου και πως ακούω τα βήματά σου, μέχρι να φτάσεις στο κρεβάτι, για να ξαπλώσεις και εσύ...Χτες, σου τό' κρυψα, κοιμήθηκα στις 6 το πρωί και κάτι. Έδωσα μάχη με την αϋπνία και τα σεντόνια τής στάθηκαν σύμμαχος. Εγώ από την άλλη αλήτευα στο παρελθόν της μνήμης μου. Μόνη, χωρίς συμμάχους και πληρωμένους εκτελεστές, σ' έναν άνισο πόλεμο,...ώσπου είδα και το ξημέρωμα από τη χαραμάδα στο παντζούρι. Όλη η νύχτα πήγε έτσι. Ηττήθηκα και παραδόθηκα άνευ όρων. Για ώρες με το μάτι μου ζωγράφιζα τη μορφή σου στο ταβάνι.