"ΒΟΥΛΟΜΑΙ ΑΠΙΕΝΑΙ ΕΙΣ ΑΚΡΟΠΟΛΙΝ."

Έχω φτάσει σε κατάσταση αλλοπαρμένης ευτυχίας στα τελευταία του καιρού. Δε με ακουμπά ούτε απελπισία, ούτε αχαλίνωτη μανία διωγμού, ούτε προσλαμβάνω με τις αισθήσεις ακρότατους μορφασμούς αγνώστων στο διάβα μου. Παίζω κρυφτό περίεργες ώρες, σα σκιά που ψάχνει σώμα να ταιριάξει. Αγγίζω καθετί ανούσιο για τους άλλους και σιγοψιθυρίζω παιδικά τραγουδάκια. Μια συμπεριφορά νηπιαγωγείου απόκτησα και πιάνω τον εαυτό μου να χαίρεται παιδιάστικα τη νηφαλιότητα της στιγμής.
Γνωστοί και φίλοι δίπλα και κοντά δε βρίσκονται για ν' αρχίσουν ν' απορούν με το έργο που παίζεται. Ευτυχώς, γιατί στις γύρω πολυκατοικίες αναρτώνται ταμπελίτσες με την επιγραφή "ψυχίατρος- νευρολόγος" και δε θα την απέφευγα την επίσκεψη...
Έπιασα χτες τον εαυτό μου και τον συνέλαβα να χορεύει σχεδόν στις πλάκες πεζοδρομίου σε δρόμο κεντρικό των Αθηνών, κατά τη στιγμή που γύρω πορεύονταν πλάσματα σε ρυθμό παραζάλης με μια μιζέρια υπό μασχάλης, να προλάβουν ετούτο και τ' άλλο και το παρ'άλλο...Εγώ γελούσα με δόντια κάτασπρα μέσα σε σύννεφα καπνού, που έβγαζα από το τσιγάρο μου, να λιβανίζω μήπως την ανοησία όσων σκουντουφλούσαν πάνω μου.
Το κλίμα της στιγμής: ήλιος που τσουρούφλιζε το μαύρο που φορούσα, άπνοια και δική μου αϋπνία από βραδύς και την έσουρνα από τοίχο γκρίζο σε τοίχο, νέφος και κυκλοφοριακό κορναρίσματα, φανάρια ου αναβόσβηναν, κορναρίσματα, μια γάτα να σκαλίζει μια σκουπιδοσακούλα, ταξιτζής που παραληρούσε απ' το ανοιχτό του παραθυράκι, πεζή που τραβούσε καροτσάκι τίγκα στο λαχανικό -λαϊκή εδώ κοντά, "περάστε κόσμε"- και εγώ σαν την τρελή, χωρίς ρολόι, χωρίς άγχος, χωρίς κάτι να με λαχανιάζει και να με βιάζει, τύλιγα άλλο ένα στριφτό, μετρώντας τις γραμμές σε διάβαση πεζών, μασουλώντας ταυτόχρονα μια πέτρα μπουκιά από κουλούρι αλήτικο, πλανόδιου πραμάτεια.
Α, ξέχασα το πιο σημαντικό όμως απ' όλα τα χθεσινά. Είδα και μούτζα να ρίχνεται καταπάνω σε οδηγό, που πέρασε με κόκκινο, από χαρακτηριστική φιγούρα ενός τύπου που κόβει βόλτες συχνά στα Εξάρχεια. Τον έχω πετύχει κανά δυο φορές ακόμα.Η μούτζα έπεσε, αλλά χωρίς συνοδευτικά "κοσμητικά". Τύπος με σανδάλια, χιτώνα, γενειαφόρος και πρασινάδα στεφάνι στα μακριά μαλλιά καστανόμαυρα στο χρώμα, που άγγιζαν τους ώμους. Ευθυτενής, ψηλός, με μια ιδιότυπα χειρόγραφη στάση, στεκόταν τώρα δίπλα μου ακριβώς, σε άλλο τώρα φανάρι.Ίσα με 35 άνοιξες είχε δεν είχε πορευτεί, αλλά για μένα ο χρόνος αστραπή γύρισε 2000 χιλιάδες τέτοιες πίσω.
Είπα να του μιλήσω: "Καλέ, για πού;"
Η απάντηση πληρωμένη και σύμφωνη με την ένδυση, ήχησε στ' αυτιά μου γλυκά. Τόσο γλυκιά σα γλυκό με κουτάλι που μόλις σερβίρισε η γιαγιά.
"ΒΟΥΛΟΜΑΙ ΑΠΙΕΝΑΙ ΕΙΣ ΑΚΡΟΠΟΛΙΝ."
"Εστί Διός ανάθεμα, μια τέτοια μέρα να μη βούλεσαι βόλτα εις Ακρόπολιν", απάντησα. Κυρία παραδίπλα σινιαρισμένη, γούρλωσε μάτι και επιτάχυνε βήμα, μόλις το φανάρι έδωσε το σύνθημα "Πεζέ περνάς". Μάλλον γιατί θα μας πέρασε και τους δυο σκαστούς από Δρομοκα'ί'τειο μεριά.
Χαμογέλασε ο συγγενής από τα παλιά, με χαμόγελο λίγο σαρδόνιο, που' χε μέσα του όμως και Περικλήδες και Σοφοκλήδες και Φειδίες και Καλλιπάτειρες.

Ώρα; Ώρα αιχμής.
Χώρος: Πλησίον αρχαιολογικού Μουσείου.

Είναι να μη νιώθω ακόμα πιο παιδί, όταν πέφτω μούτρο με μούτρο με τέτοιες ομορφιές που'χει να δείξει κάποιες φορές η πόλη τούτη, που μας μιμήθηκε στην ασχήμια; Είναι αυτές οι φορές που κάνει μια τσαφ και θυμάται τον παλιό καλό εαυτό της.
Αύριο το λοιπόν, θα καμωθώ και εγώ την άρρωστη και θα την κοπανήσω από τη δουλειά. Αφού και εγώ: "ΒΟΥΛΟΜΑΙ ΑΠΙΕΝΑΙ ΕΙΣ ΑΚΡΟΠΟΛΙΝ." Και θα πάω!