Η Ελληνίδα Θεά

Οι πολλοί λένε πως σα σήμερα μας έφυγες.Εγώ λέω πως είσαι ακόμα εδώ! Όταν βγαίνω κάθε μέρα στο δρόμο και κοιτάζω για λίγο την Ακρόπολη, νιώθω πως δεσπόζεις πάνω από την πόλη τούτη που αγάπησες τόσο. Λυγμός και θρήνος δε σου ταιριάζουν. Δεν πέθανες. Εκείνοι που έχουν δώσει αγώνες και οράματα δε φεύγουν ποτέ από κοντά μας.
Σήμερα θα κάνω στην πόλη μας Μελίνα μου έναν περίπατο, γύρω από την Αθήνα μας. Θα σε πάρω αλά μπρατσέτα και θα περπατήσουμε, καπνίζοντας ένα τσιγαράκι μαζί, από τη μάρκα που σου άρεσε.
Έχω πολλά να σου πω. Για εκείνους που πληγώνουν την πόλη μας, τη χώρα μας, εμάς, με τα ηλίθια νομοσχέδια που εκπονούν, με τις ανόητες αποφάσεις και τις πράξεις και τη διαφθορά τους! Έχω να σου πω για τα παρόντα λάθη και τις αδυναμίες και τα παραπτώματά τους. Έχω να σου εξομολογηθώ ότι μας λείπεις. Ήσουν για μας εκείνη που άρθρωνε λόγο άφοβα, που τα'βαζε με θεούς και δαίμονες, που είχε μπέσα και φιλότιμο.
Έισαι ακόμα που συνταίριαξε την Πολιτική με την Τέχνη με απόλυτη ισορροπία...με αρμονία.Θυμίζεις τις κολώνες του Παρθενώνα μας! Στέκουν εκεί παρόλους τους αιώνες, τους κακούς καιρούς "με τα αλλάγματα που αναπαμό δεν έχουν"...
Εσύ σε αυτά τα αλλάγματα έμεινες ευθυτενής, πιστή σε ό,τι πρέσβευες, αλώβητη, ίσα μπροστά κοιτώντας και μην ξεχνώντας τι πα να πει Ελευθερία, αληθινή Δημοκρατία, ήθος και ποιότητα ζωής.
Έχω να σου πω ότι δε σε έχουμε ξεχάσει. Και εγώ, όποτε ανάβω ένα τσιγάρο για το δρόμο, νομίζω πως θα κοντοσταθείς μπροστά μου και πάλι-σαν τότε που σε συνάντησα τυχαία στη Σόλωνος- και θα μου ξαναπείς:"Για να'χεις τσιγάρο αναμμένο, έχεις και σπίρτα. Δώσε μου φλόγα ν' ανάψω και εγώ ένα".
Έμεινα έκπληκτη. Ήσουν μπροστά μου, ολοζώντανη, όλο αέρα και με εκείνο το βλέμμα που παρέλυε. Έκαμα έτσι και σου έδωσα τα σπίρτα μου. Άναψες, σκύβοντας το κεφάλι προς το τσιγάρο και έπειτα χαμογέλασες, αναγνωρίζοντας την αμηχανία μου.
"Τα λέμε" είπες, "να' σαι καλά", σου απάντησα.Και έμεινα να σε βλέπω να φεύγεις,παίρνοντας κάθοδον τη Σόλωνος φορώντας ένα φόρεμα που φουρφούριζε στον αέρα, με κρεμασμένη την τσάντα σου στον ώμο. Πήγαινες πάλι για σεργιάνι μέσα στους δρόμους της πόλης που τόσο αγαπάς.
Δεν πρόλαβα να σε ρωτήσω και έμεινα με το ερώτημα, Μελίνα μου, Μελίνα μας...
Εσύ, γυναίκα - φλόγα, τα σπίρτα τι τα ήθελες;
Μελίνα μου, Μελίνα μας, σήμερα θα βγω και πάλι. Αν και πέρασε καιρός και πλέον χρησιμοποιώ αναπτήρα, θα ψάξω ν'αγοράσω σπίρτα. Και κάπου στα στενά θα σε βρω, να κάνουμε μαζί τσιγάρο και να πούμε ό,τι δεν προλάβαμε τότε. Γιατί, εκείνο το "τα λέμε" το κράτησα σαν υπόσχεση, ξέρεις.
Και ας έχουν περάσει 21 χρόνια από τότε.
Μελίνα μου, Μελίνα μας...