Τα μάτια του Ρα...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΡΑ ...γέννησαν άλλο ένα blog,
το "Σαν τατουάζ"!
Το νέο blog είναι όμως για γερά νεύρα! Δηλαδή:
http://like-tatoo.blogspot.com/

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009

ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΣΚΥΛΟΥ




1η εßδοµάδα.
Σήµερα είµαι ηλικίας µιας εßδοµάδας. Τι χαρά να είµαι µέρος αυτού του Κόσµου!
1µηνός.
Η µαµά µου µε φροντίζει πάρα πολύ καλά. Είναι µια εξαιρετική µητέρα.
2 µηνών.
Σήµερα µε χώρισαν από τη µητέρα µου. Ήταν πολύ ανήσυχη και µε τα µάτια της µε χαιρετούσε. Ελπίζω η νέα «ανθρώπινη» οικογένειά µου να µε φροντίζει το ίδιο καλά µε τη µαµά µου.
4 µηνών.
Έχω µεγαλώσει πολύ γρήγορα, τα πάντα τραßάνε την προσοχή µου. Υπάρχουν µερικά παιδιά στο σπίτι που µου είναι σαν «µικρά αδερφάκια». Παίζουµε πολύ, τραßάνε την ουρά µου κι εγώ τους δίνω µικρές ψεύτικες δαγκωνιές για πλάκα.
5 µηνών.
Σήµερα µου φωνάξανε. Η κυρία µου ήταν πολύ αναστατωµένη επειδή ούρησα µέσα στο σπίτι.
Όµως δεν µου είπαν ποτέ πού έπρεπε να το κάνω αυτό. Επίσης, κοιµάµαι στο χωλ. Στεναχωρήθηκα πολύ γι' αυτό!
8 µηνών.
Είµαι ένα πολύ χαρούµενο σκυλί! Έχω τη ζεστασιά ενός σπιτιού, αισθάνοµαι τόσο
ασφαλής, τόσο προστατευµένος...Νοµίζω ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά µου µε αγαπάει. Η αυλή είναι όλη δική µου και,συχνά, ξεπερνάω τον εαυτό µου, σκάßοντας στο χώµα σαν τους προγόνους µου, τους λύκους, για να κρύψω το φαγητό. Ποτέ δε δοκιµάζουν να µου µάθουν τίποτε. Τότε θα πρέπει όλα να πηγαίνουν καλά, όλα αυτά τα πράγµατα που κάνω να είναι εντάξει!
12 µηνών.
Σήµερα έγινα ενός έτους. Είµαι ένας ενήλικος σκύλος. Όµως τα αφεντικά µου λένε ότι µεγάλωσα πολύ περισσότερο από ό,τι περίµεναν. Πόσο υπερήφανοι πρέπει να είναι για µένα!
13 µηνών.
Σήµερα µε έδεσαν. Σχεδόν δεν µπορούσα να κουνηθώ, να ßρεθώ σε λίγο ήλιο, όταν κρυώνω, ή να ßρω λίγη σκιά, όταν ο ήλιος ανεßαίνει ψηλά στον ουρανό. Λένε ότι θα µε επιτηρούν και ότι είµαι αχάριστος. Δεν καταλαßαίνω τίποτε απ' όσα µου συµßαίνουν.
15 µηνών.
Όλα έχουν αλλάξει τώρα... Με κρατάνε συνέχεια κλειδωµένο στη ßεράντα. Αισθάνοµαι πολύ µόνος. Η «ανθρώπινη» οικογένειά µου δε µε θέλει πια. Μερικές φορές ξεχνάνε ότι διψάω και πεινάω. Όταν ßρέχει, δεν έχω µια στέγη πάνω από το κεφάλι µου.
16 µηνών.
Σήµερα µε έßγαλαν από τη ßεράντα. Ήµουνα σίγουρος ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά µου µε είχε συγχωρέσει. Ήµουν τόσο χαρούμενος που χοροπήδαγα από ενθουσιασµό. Η ουρά µου κουνιόταν σαν τρελή. Επιπλέον, πίστεψα ότι θα µε πήγαιναν ßόλτα! Κατευθυνθήκαµε προς τον αυτοκινητόδροµο, και άξαφνα, σταµάτησαν το αυτοκίνητο, άνοιξαν την πόρτα και εγώ ßγήκα έξω, χαρούµενος, γιατί σκεπτόµουν ότι θα περνάγαµε τη µέρα µας στην εξοχή. Δεν καταλαßαίνω γιατί έκλεισαν την πόρτα κι έφυγαν. «Ακούστε, περιµένετε!» - γάßγισα. Με ξέχασαν... Έτρεξα πίσω από το αυτοκίνητο µε όλη τη δύναµή µου. Η αγωνία µου µεγάλωνε, καθώς άρχισα να καταλαßαίνω, ενώ δεν µπορούσα ν' αναπνεύσω από το λαχάνιασµα και αυτοί δε σταµατούσαν, ότι µε είχαν εγκαταλείψει!
17 µηνών.
Έψαχνα µάταια να ßρω το δρόµο για να γυρίσω σπίτι. Είµαι µόνος και αισθάνοµαι χαµένος. Στις περιπλανήσεις µου, συναντάω µερικούς ανθρώπους µε καλή καρδιά που µε κοιτάνε µε θλίψη και µου δίνουν λίγο φαγητό. Τους ευχαριστώ µε τα µάτια µου, από τα ßάθη της ψυχής µου. Εύχοµαι να µε υιοθετούσαν. Θα ήµουνα τόσο πιστός όσο κανένας άλλος σκύλος! Όµως, αυτοί απλά λένε: «καηµένο σκυλάκι, πρέπει να έχει χαθεί».
18 µηνών.
Πριν από µερικές ηµέρες, πέρασα από ένα σχολείο και είδα πολλά παιδιά µικρά και µεγαλύτερα σαν τα «µικρά µου αδερφάκια». Πλησίασα περισσότερο και µια οµάδα από τα µικρότερα παιδιά, γελώντας, µου πέταξαν πολλές πέτρες, απλά για να δούνε «ποιος σηµαδεύεικαλύτερα». Μια από αυτές τις πέτρες µε χτύπησε στο µάτι και έκτοτε, δεν µπορώ να δω καθόλου µε αυτό το µάτι.
19 µηνών.
Είναι απίστευτο. Όταν είχα καλύτερη όψη, οι άνθρωποι µε λυπόντουσαν. Τώρα είµαι πολύ αδύνατος και αδύναµος και η όψη µου είναι απαίσια. Έχω χάσει το ένα µου µάτι και οι άνθρωποι µε διώχνουν µε τις σκούπες όταν προσπαθώ να ξεκουραστώ σε κάποια σκιά.
20 µηνών.
Κινούµαι µε εξαιρετικά µεγάλη δυσκολία. Σήµερα, ενώ προσπαθούσα να περάσω το δρόµο, µε χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Βρισκόµουνα στη ζώνη των πεζών για να περάσω το δρόµο, όµως ποτέ δε θα ξεχάσω το γεµάτο ικανοποίηση ßλέµµα του οδηγού, που έδινε συγχαρητήρια στον εαυτό του που µε πάτησε. Εύχοµαι να µε είχε σκοτώσει! Όµως, απλά µου προκάλεσε εξάρθρωση στα πίσω µου πόδια! Ο πόνος ήταν ανυπόφορος! Τα πόδια µου δεν µε υπακούνε και µόλις µε τεράστια δυσκολία µπόρεσα να συρθώ στο χορτάρι στην άκρη του δρόµου. Επί δέκα µέρες έχω µείνει εκτεθειµένος στον ήλιο που καίει, στη δυνατή ßροχή, στο κρύο, χωρίς φαγητό. Δεν µπορώ πλέον να κουνηθώ. Ο πόνος είναι ανυπόφορος. Βρίσκοµαι σ’ ένα πολύ υγρό µέρος, και φαίνεται ότι ακόµη και το τρίχωµά µου µαδάει. Κάποιοι περαστικοί ούτε καν µε προσέχουν, άλλοι λένε: «µην πλησιάζεις». Είµαι σχεδόν αναίσθητος όµως, µια ελάχιστη δύναµη, από τα ßάθη του σώµατός µου, µε αναγκάζει να ανοίξω τα µάτια µου. Η γλυκύτητα στη φωνή της µε έκανε να αντιδράσω. «Καηµένο µου σκυλάκι, κοίτα πώς σε έχουν αφήσει», έλεγε. Μαζί µε τη γυναίκα ήταν ένας άντρας µε λευκή ποδιά που µε ακούµπησε και είπε: «Λυπάµαι, κυρία µου, αλλά αυτός ο σκύλος δε θα τα καταφέρει. Είναι καλύτερα να τον ßοηθήσουµε να ßγει από αυτόν τον πόνο και τη δυστυχία». Η ευγενική κυρία, µε δάκρυα να τρέχουν ποτάµι στα µάγουλά της, συµφώνησε. Όσο καλύτερα µπορούσα, κούνησα την ουρά µου και την ευχαρίστησα µε τα µάτια µου, για τη ßοήθειά της ν’ αναπαυθώ ειρηνικά και ήρεµα. Ενώ αισθανόµουν το ελαφρύ τσίµπηµα της ßελόνας, πριν από αυτόν τον µακρύ ύπνο, η τελευταία µου σκέψη ήταν: «γιατί έπρεπε να γεννηθώ, αφού δε µε ήθελε κανείς;».

Σχόλιο
«Στην πορεία της εξέλιξής του προς τον πολιτισµό ο άνθρωπος απέκτησε µια κυρίαρχη θέση πάνω στα πλάσµατα που ζουν γύρω του στο ζωικό ßασίλειο. Χωρίς να είναι ικανοποιηµένος από την κυριαρχία του αυτή ωστόσο, άρχισε να ßάζει ένα κενό µεταξύ της φύσης του και της φύσης των ζώων. Αρνήθηκε την κτήση µιας αιτίας προς αυτά, και στον εαυτό του έθεσε ως σύµßολο µια αθάνατη ψυχή και αξίωσε µια θεϊκή πτώση που του επέτρεψε απλώς να καταστρέψει το δεσµό της κοινωνίας µεταξύ αυτού και του ζωικού ßασιλείου».

Sigmund Freud:«Δεν µπορείς να σώσεις κάθε ζώο στον κόσµο όµως, για αυτό το ένα που σώζεις, ΕΙΝΑΙ ο κόσµος».

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Έχουμε χάσει κάθε αίσθηση σύνδεσης με την φύση...

Αυτό που μας λείπει είναι μία ευγένεια... φυσική και εσωτερική...

Για τα ζώα, τα φυτά, τα πετρώματα... τις μορφές ζωής που μπορούμε να δούμε σε αυτόν τον κόσμο μας.

Αλλά τι περιμένεις όταν έχουμε χάσει την αγάπη για τον εαυτό μας... πως μπορούμε να αγαπήσουμε μετά τους άλλους, πως μπορούμε να αγαπήσουμε τον κόσμο;

Μας λείπει η ευθύνη... όλα πια είναι ένα παιχνίδι που όταν τελειώσει είναι για πέταμα...

ναδα.- είπε...

σου χαμογελώ, όχι για την ιστορία του σκύλου
απλά σου χαμογελώ . κάπως πικρά .
εδώ τρώμε και ανθρώπους
και να ένα δεύτερο όμοιο χαμόγελο

Φαίδρα Φις είπε...

"σήμερα το πρωί ξύπνησα σκύλος.ήμουν ένας σκύλος σχετικά μεγαλόσωμος,με μαύρη γυαλιστερή γούνα κι ένα άσπρο μπάλωμα στο στήθος.όχι συγκεκριμένης ράτσας.η μουσούδα μου ήταν μαύρη με ένα άσπρο αστέρι στο μέτωπο.εμάς τ'αδέσποτα της Αθήνας μάς μάζεψαν όταν έγιναν οι Ολυμπιακοί αγώνες στην πόλη και μας έκλεισαν σε κλουβιά.δεν ήθελαν να μας δουν οι τουρίστες που θα έρχονταν.μόλις οι αγώνες και οι φιέστες τελείωσαν μας έβγαλαν από τις φυλακές μας,και μας έριξαν πάλι στους δρόμους.κι αυτό ένα είδος φυλακής είναι.η πόλη είναι άχρωμη,βρώμικη και απρόσωπη,και μάλιστα πρέπει να ψάχνεις μόνος σου το φαγητό σου στα σκουπίδια των ανθρώπων.είναι όμως πολύ πιο ευρύχωρα,έχει περιπλάνηση και θέαμα δωρεάν.ύπνο κάτω απ'τ'αστέρια,χειμώνα καλοκαίρι,φτάνει-φυσικά-να μη βρέχει.έβρεχε σήμερα όλη μέρα.τα κόκαλά μου σάπισαν από την υγρασία.όταν βρέχει οι άνθρωποι βαδίζουν ακόμα πιο γρήγορα.πού πάνε όλοι αυτοί τόσο βιαστικά?οι περισσότεροι τρέχουν όπως τα νευρόσπαστα."

μου άρεσε πολύ αυτό που έγραψες

φιλάκι και καλημέρα

Σταλαγματιά είπε...

«Δεν µπορείς να σώσεις κάθε ζώο στον κόσµο όµως, για αυτό το ένα που σώζεις, ΕΙΝΑΙ ο κόσµος».

Εγώ θα σταθώ σε αυτό και θα προσθέσω πως τα ζώα δεν είναι παιχνίδια ούτε αντικείμενα που τα αγοράζουμε για όσα μας ευχαριστεί και ύστερα τα πετάμε σαν παιχνίδι που πια έχουμε βαρεθεί …..
Δεν έχουμε το δικαίωμα αυτό .

Spitogata είπε...

Κερδίζεις επάξια τον τίτλο...
Η καλύτερη φίλη του σκύλου!

Tη δική μας σκύλα την βρήκα όταν ήταν στο τελευταίο στάδιο που περιγράφεις. Την σώσαμε και έζησε κοντά μας μέχρι που έσβησε από βαθιά γεράματα. Τώρα ένα από τα παιδιά της μας έχει κάνει 6 κουταβάκια και εύχομαι να βρεθούν καλές ψυχές σαν και σένα να τα αγκαλιάσουν για πάντα.
Ενίοτε και για τους ανθρώπους και για τα ζώα υπάρχει το happily ever after! Ξέρω δεν είναι ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση.

Φιλιά πολλά.

Unknown είπε...

η φροντίδα και το αίσθημα του αγγίγματος και της προσφοράς είναι κάτι που είτε το έχει είτε δεν το έχει κάποιος. αν θεωρείται το κάθε τι ως παιχνίδι, χάνει και το νόημα ύπαρξής του. και δυστυχώς είναι άτομα που θέλουν να λογίζονται ως άνθρωποι που ξεχνούν πως όλοι είμαστε περαστικοί και πρέπει να κάνουμε το καλύτερο τόσο για το μέσα μας, όσο και για το έξω μας...

με όποιες επεκτάσεις κι αν έχει αυτό...

φιλιά βρόχινα μάτια μου...

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

μαγισσουλα μου τι αναρτηση ειναι αυτη...;
γροθια στο στομαχι...
χρονια παρακαλουσα να μπορεσω να παρω ενα σκυλακι...
εδω και 5 μηνες εχω την μικρουλα μου...
οσο χαζο κι αν ακουγεται εχω δεθει τοσο μαζι της που περιμενω πως και πως να γυρισω απο την δουλεια για να την δω και να μου κανεις χαρουλες(κι ας ξερω πως μετα θα γκρινιαξω και θα την μαλωσω επειδη απο την χαρα της θα κατουρησει)...
δεν μπορω να φανταστω οτι μπορει καποιος να εγκαταλειψει ετσι ενα ζωο που μεγαλωνει μεσα στην οικογενεια του...ειναι μελος της οικογενειας...
κι ομως δυστηχως υπαρχουν ανθρωποι...,δεν ειναι ανθρωποι αλλα τελος παντων,που το κανουν αυτο...

κι εγω απλα λεω οποιος δεν μπορει πλεον να φροντισει ενα σκυλακι ας το αφησει σε μια αλλη οικογενεια η' σε καποιο ειδικο ιδρυμα που τα το φροντισει και θα το δωσει για υιοθεσια...αλλα για να αποφευχουν ολα αυτα ας σκεφτει καλα, πολυ καλα οποιος κανει αυτο το βημα...
δεν ειναι παιχνιδι ο σκυλος...ειναι ψυχη και ειναι σαν ενα αιωνιο παιδι που με πολυ φροντιδα και εκπαιδευση μπορει να γινει πολυ καλο παιδι!

αυτα απο μενα!

νεραιδενια φιλακια καλη μου!
κι ενα μεγαλο γαβ απο την Μα'ι'ρα που σε ευχαριστει για την αναρτηση σου αυτη!

Καλλιόπη είπε...

το σχόλιό σου τα λέει όλα....
λυπάμαι πολύ για όλα αυτά και πολύ περισσότερο λυπάμαι που το παιδί που θα γεννήσω σε λίγες βδομάδες θα μεγαλώσει μακρυά από τη φύση.
Νοιώθω ειλικρινά τύψεις γιαυτο...

ΑνωΡά7 είπε...

Ναι, έχεις δίκιο Κίρκη με πλήγωσε πολύ αυτό το κείμενο...
Θέλω να κρατήσω όμως καλά στο μυαλό μου το σχόλιο αυτό του Sigmund Freud και να μην το ξεχάσω «Δεν µπορείς να σώσεις κάθε ζώο στον κόσµο όµως, για αυτό το ένα που σώζεις, ΕΙΝΑΙ ο κόσµος».


Φιλώ σε!!!

Να Το Σκεφτώ λίγο; είπε...

Θα συμφωνήσω με Νάδα!
Φιλιά γλυκιά μου, ευγενική ψυχή.
Ηταν η πιο σωστή και προσεγμένη παρουσίαση ώς πρός΄την αδιαφορία των ανθρώπων για τ αδέσποτα.
Και συμφωνώ και ΜΕ Οδοιπόρο, πολύ σωστός!!!

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το κείμενό σου με άγγιξε πολύ. Οχι μόνο γιατί είναι καλογραμμένο,αλλά γιατί δίνει την ουσία αυτού που θέλεις να πεις. Που βέβαια, δεν είναι μόνο η αγάπη σου για τα ζώα...
Μακάρι σε κάθε μας βήμα, να έχουμε στο μυαλό μας αυτή την καλωσύνη που αναδίνεις... Συμφωνώ και με όσα λέει ο Οδοιπόρος και η Αναστασία.
Πολλά φιλιά...
Συνέχισε έτσι...

Άθεος είπε...

Όμορφο!
Για να αγαπά κανείς τα ζώα, πρέπει πρώτα ο ίδιος να είναι Άνθρωπος!
Όταν η ζωοφιλία ταυτίζεται με την φιλοζωία!

Aristodimos είπε...

Το κείμενο σου ραπισμα στα πρόσωπα και τα προσωπεία μας...

Ελειψη σεβασμού στο υπέρτατο αγαθό που λεγεται ΖΩΗ ειτε ανθρώπινη ειτε καθε αλλου πλάσματος επι της γης...

Αρης

ΚΙΡΚΗ είπε...

*Oδοιπόρε φίλε μου, συμφωνώ με την άποψή σου...Μας λείπει η ευθύνη και πάνω από όλα η αγάπη!
Φιλιά αέρινα

*Nάδα φίλτατε, τρώμε τα πάντα!Δεν έχω γνωρίσει άλλο πιο μεγάλο θεριό από τον άνθρωπο...
Φιλιά πολλά

*Φαίδρα Φις,
καλή μου, και ως σκύλος, πάλι αξιαγάπητη θα ήσουν! Και μάλλον θα ήσουν εκείνος που είδα στην οθόνη να σπεύδει να σώσει στη μέση ενός δρόμου ταχείας κυκλοφορίας έναν άλλο σκύλο, βάζοντας σε κίνδυνο και τη ζωή του!
Φιλί και ένα γαβ από εμένα!

*Αναστασία μου, πολλοί είναι αυτοί που βλέπουν τα ζώα σαν αντικείμενα ή παιχνίδια, αφού αποδίδουμε μόνο σε άνθρωπο την ύπαρξη ψυχής! Αν και, κατά τη γνώμη μου, πολλοί άνθρωποι δεν τη διαθέτουν ούτε στο ελάχιστο!
Φιλί και αγκαλιά

*Σπιτόγατα, καλή μου φίλη,
ευχαριστώ για τον τίτλο, αν και κατά καιρούς είχα πολλά ζώα, όπως παπαγάλους και μα'ι'μούδες και μια φορά, μέχρι να μεγαλώσει, ένα λιονταράκι!Τώρα δηλώνω λάτρης της γάτας.
Τουτέστιν....
Φιλιά από Αρίστο και Ραμσή και από μένα φυσικά!

*Νεράιδα της βροχής,
Φιλεναδούλα, συμφωνώ! Έχουμε χάσει το άγγιγμα και την έννοια της προσφοράς.Περιφερόμαστε ανίκανοι να αγγίξουμε, να προσφέρουμε, ν' αγαπήσουμε...χάνοντας έτσι και την ίδια την ικανότητα για ζωή!
Φιλώ σε και εγώ μάτια μου!

*Να'ι'άδα, φίλτατη φίλη,
Εγώ θα συμπεριλάβω και τη Μάιρα στις φίλες μου! Να μου τη φιλήσεις στη μουσουδίτσα και πες της,σε παρακαλώ, ότι το φιλί είναι από μένα!
Μεγάλη αγκαλιά και στις δυο σας

*Καλλιόπη μου,
Μαθε στο παιδί σου ν' αγαπά τη φύση και το κενό το έχεις συμπληρώσει!Μη νιώθεις όμως τύψεις, είναι τέτοια η ζωή που φτιάξαμε για εμάς που οι μεγάλοι χαμένοι της υπόθεσης είμαστε εμείς...
Φιλί θερμό, γεμάτο αγάπη στο μικρό πλασματάκι που περιμένει να δει τη μαμά του και να της προσφέρει όλον τον κόσμο...και από μένα!Και άλλο ένα φιλί και σε σένα ασφαλώς, που θα είσαι από τις πιο καλές μαμάδες! Βάζω στοίχημα για αυτό!

*ΑΝΩΡΑ7,
μάτια γλυκά...
όσο και αν μας πονάνε κάποια πράγματα, όσο περνά από το χέρι μας, ας κάνουμε τον κόσμο γύρω μας, όσο φτάνει το χέρι μας ν' ακουμπά, πιο όμορφο, πιο δοτικό, πιο ευγενή.
Σε φιλώ γλυκά-γλυκά στη μούρη

*Ξωτικό μου,
αν και μέσα στη λάσπη, εγώ σε αγαπώ!Πότε θα βρεθούμε; Θα φέρω και σαπούνι και πετσέτα να σε πλύνω και να τα πούμε από κοντά ως άνθρωποι βρε!
Μάκια στη λασπωμένη μουρίτσα!

*Αθηναίε πολίτη,
Καλώς όρισες στο σπιτάκι μου!
Σε ευχαριστώ για όσα μου γράφεις. Και το δικό σου μπλογκ δεν πάει πίσω! Εγώ να δεις πόσο συμφωνώ με όσα γράφεις!
Φιλιά από το κέντρο της πόλης σου

*Άθεε, φίλε μου,
Ναι φιλοζωία είναι η ζωοφιλία! Τα είπες όλα με αυτό!
Φιλί και αγκαλιά

*Αριστόδημε,
φίλτατε, τα προσωπεία τα απέχθάνομαι! Και τέτοιο εσύ δε φοράς! Το πρόσωπό σου μου φαίνεται οικείο, γιατί με όσα γράφεις και εσύ, εγώ βλέπω ένα πνεύμα ικανό για συνάντηση με τον Άλλον, τον Άνθρωπο!
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια
Φιλί και μια αγκαλιά μεγάλη

ASXETOS είπε...

:( ...

Πάντα ήξερα ότι τα σκυλιά είναι καλύτερα από εμάς...