Ό,τι ζούμε είναι σαν τα πουλιά.Ο έρωτας το ίδιο.
Μιλούν την ίδια γλώσσα.
Αυτή του πετάγματος.
Σε πάνε στα ψηλά,
μαζί με τα φτερά τους.
Συγκρούεσαι με δύναμη
πάνω στον άνεμο
που βρίσκουνε στα ύψη.
Ατενίζεις τον κόσμο
με τη σιγουριά του παρόντος,
που διαρκεί όσο η σταγόνα...
να βρει και να πέσει
στο υπόλοιπο νερό.
Στο ατίθασσο γαλάζιο.
Και στο πέταγμα ίδιοι:
Η Ζωή...
Ο Έρωτας...
Ακόμα εξασκούμαι στο πέταγμά τους...
αν και έχω μάθει να βουτώ με ευκολία:
ΣΤΟ ΚΕΝΟ!
