EΔΩ ΕΙΜΑΙ...ΣΑΝ ALTER EGO...

Εδώ είμαι! Και αν φορές-φορές σου φαίνεται ότι λείπω, δε λείπω! Κοντά σου εγώ σαν ομίχλη ξαφνική από το πουθενά, σα σκιά πίσω σου, που θέλει να σ' αγκαλιάσει, σαν το alter ego σου!
Ποιος είπε ότι αποχωρίζεται η φωτιά το νερό, το σκοτάδι το φως;
Ένα αυτά γίνονται..Είναι το άλλο, το αντίθετο και παρόλα αυτά το άλλο μισό του κύκλου εκείνου που μυστηριωδώς και ακούσια λειτουργεί και εμείς ψάχνουμε να βρούμε πώς και με ποιον τρόπο...
Αδυσώπητα τα μυστικά του Σύμπαντος ενεργούν για να βρίσκει καθείς αυτό που του αξίζει, αυτό που ψάχνει, αυτό που αναζητά. Και το κενό ακόμα έχει την αξία του. Περιβάλλει το ον. Το τίποτα δεν είναι ποτέ τίποτα.
Όπως και το μηδέν. Βάλε το μόνο του πάνω στο χαρτί. Μόνο του παραμένει μόνο του, θλιμμένο, πληγωμένο, θυμωμένο. Βάλε το όμως στη μονάδα δίπλα και ως εκ θαύματος και τα δυο αποκτούν μεγαλειώδη αξία.: Το δέκα το καλό!
Μη ζητάς να σου πω πώς γίνεται. Την απάντηση δε βρίσκω και ούτε θα τη βρω. Είναι κάτι μαγικό, σαν το άλλο θαύμα που το ΣΥΝ βρίσκει και πλέκει τα χέρια του γύρω από την ΟΥΣΙΑ.
Λίγο από Πυθαγόρειους έκλεψα και λίγο από Ηράκλειτο και ντροπαλά ό,τι πήρα τα αποθέτω στα πόδια σου ... Δειλά!

Όσο υπάρχουν ...περισσεύει στη γη μας ακόμα ΕΛΠΙΔΑ

Μπήκα στο blog του Πολίτη Αθηναίου! Είδα δυο μάτια να με κοιτούν! Συγκινήθηκα. Δυο δάκρυα τρέξαν. Έκανα να χωθώ σε αγκαλιά, δε βρήκα καμιά εδώ γύρω! Βρήκα όμως, τα πλήκτρα ... και να που τώρα γράφω!
Αχ, τα παιδιά μας. Τα παιδιά όλου του κόσμου, που σαν όμορφο παραμύθι, ξεδιπλώνουν τα θέλω, τα πιστεύω τους μπροστά μας. Αυτά είναι η φωνή της Αλήθειας. Να σκύψουμε να τ' ακούσουμε! Μια στιγμή μονάχα...Έστω...
Ομέρ Γκόλντμαν...όμορφο όνομα, όμορφο πρόσωπο και πιο όμορφα ακόμα όσα κάνεις! Μαζί σου εγώ...νοητά, γιατί τα κάγκελα που τώρα κοιτούν τα δυο σου μάτια, τα δικά μου δεν τα βλέπουν, αλλά τα νιώθουν. Καλή μου, οι σκληρές ψυχές πάντα θα τα ορθώνουν μπροστά μας, αλλά εσύ, σαν πουλί, θα βγαίνεις από αυτά,θα το σκας, και περιστέρι θα εξακοντίζεις το μήνυμα, που θα γράφει:ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Μικρή μου, όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν εσένα, περισσεύει ακόμα ΕΛΠΙΔΑ στη γη μας! Και για μας. Τους τόσο μικρούς, τους τόσο λίγους...
Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...
Μια από τους τόσο μικρούς, τους τόσο λίγους....

ΓΥΝΑΙΚΑ...ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΓΕΛΑΣ!

Να βουτήξεις τη ζωή από τα μαλλιά με τα δόντια. Να τη φας ολόκληρη, και με τη σάρκα και με τα φλούδια και με τα κουκούτσια της. Μη τη λυπηθείς διόλου. Μην ακούς τα κοράκια που σου λένε να τη φοβάσαι. Πάρε τη ζωή από το χέρι, βάλε της τις χειροπέδες-αυτές που φέρουν το όνομά σου πάνω-και σέρνε τη μαζί σου, μέχρι ώσπου να σε εκλιπαρεί να την αφήσεις, γιατί -λέει- δεν αντέχει άλλο μαζί σου.
Δεν είναι η ζωή να την παίρνεις στα ελαφρά, αλλά στα ανάλαφρα. Να της χαμογελάς, δείχνοντας τα λευκά σου δόντια, όλα μια στρώση, σε ευθεία γραμμή, όψη με κόψη. Αλλοπαρμένη και επικίνδυνη, για όποιον τοποθετηθεί μπροστά σου, εμπόδιο βολεμένο με βίδες βιδωμένο, στο πάτωμα του ανώφελου και με ταβάνι το κολόπαιδο που όταν το βάφτιζαν το ονόμασαν Θάνατο, εσύ δείχνε δόντια! Δάγκωνε και ξέσκιζε και μη διόλου λυπηθείς, αν ματώσει η ζωή, αν το λεγάμενο εμπόδιο ζητάει έλεος.
Στην ανάγκη μια μπουνιά και μια κλωτσιά θα λύσουν δεσμά, δεσμούς και εσύ ως μη δέσμια πια, θα συνεχίζεις να ζωγραφίζεις σε πανέμορφο πράσινο φόντο την όμορφη μπλε γραμμή της συνέχειάς σου!
Σε είπαν "γυναίκα" και σε κάθισαν δίπλα στη θάλασσα και στην πυρά και σε δίκασαν. Και βρήκαν και εγκλήματα. Στα φόρτωσαν, σε καταδίκασαν. Και ησύχασαν. Κάπου -κάπου θυμούνται να σε κακοποιούν, να σε χλευάζουν, να σε βιάζουν, να σε μουνουχίζουν, να σε υποβαθμίζουν,να σε εξευτελίζουν, να σε παραγκωνίζουν. Σε πυροβόλησαν, σε κατακεούργησαν, σε δολοφόνησαν...
Ε και; Εσύ, μάτια μου, αντέχεις. Κλαις, Γελάς, Γεννάς, Αισθάνεσαι! Άστους στη μιζέρια και στην απελπισία του πρωτοπόρου μόνου στην κορυφή της Αβύσσου του.Θλιμμένοι, ληγμένοι και τόσο λίγοι μπροστά σου, έχουν κατάρα κολλημένοι σα βδέλλα απάνω τους: σε μισούν και σε έχουν τόσο ανάγκη! Ταυτόχρονα! Τι κατάντια, τι ξεπεσμός! Να είσαι μάνα τους, αδελφή, φίλη τους, συνάδελφός τους, ερωμένη, γυναίκα τους και να σε προσφωνούν πουτάνα για να δικαιολογήσουν το έλλειμμά τους, την ανημπόρια τους, το σακάτικο της σκέψης τους, την αναπηρία της σωματικής δύναμής τους, το ασήκωτο της μοναξιάς τους...
Αχ, καλή μου Εύα, Μαλβίνα, Μελίνα, Πολυδούρη, Πανκχάρστ, Ρόζα Λούξεμπουργκ, ...Μαλφάντα μου...Εσύ! Αιώνες σηκώνεις το βάρος μιας ταμπέλας άνευ λόγου. Που γράφει "μοιχαλίδα, πόρνη, πουτάνα, καργιόλα, σκύλα, μάγισσα, ηλίθια, μαλακισμένη, βλαμμένη, ζώον..."
Εσύ στάσου στο ύψος σου: Συνέχισε να πορεύεσαι με κόντρα τον Άνεμο σαν πανάδικο παντός καιρού! Ν' αγαπάς, να συγκινείσαι, να ερωτεύσαι, να αισθάνεσαι, να νιώθεις, να γελάς...
Τ' ακούς;
Συνέχισε!
Μ' ακούς;
Γυναίκα...πάντα να γελάς!

Η Ελληνίδα Θεά

Οι πολλοί λένε πως σα σήμερα μας έφυγες.Εγώ λέω πως είσαι ακόμα εδώ! Όταν βγαίνω κάθε μέρα στο δρόμο και κοιτάζω για λίγο την Ακρόπολη, νιώθω πως δεσπόζεις πάνω από την πόλη τούτη που αγάπησες τόσο. Λυγμός και θρήνος δε σου ταιριάζουν. Δεν πέθανες. Εκείνοι που έχουν δώσει αγώνες και οράματα δε φεύγουν ποτέ από κοντά μας.
Σήμερα θα κάνω στην πόλη μας Μελίνα μου έναν περίπατο, γύρω από την Αθήνα μας. Θα σε πάρω αλά μπρατσέτα και θα περπατήσουμε, καπνίζοντας ένα τσιγαράκι μαζί, από τη μάρκα που σου άρεσε.
Έχω πολλά να σου πω. Για εκείνους που πληγώνουν την πόλη μας, τη χώρα μας, εμάς, με τα ηλίθια νομοσχέδια που εκπονούν, με τις ανόητες αποφάσεις και τις πράξεις και τη διαφθορά τους! Έχω να σου πω για τα παρόντα λάθη και τις αδυναμίες και τα παραπτώματά τους. Έχω να σου εξομολογηθώ ότι μας λείπεις. Ήσουν για μας εκείνη που άρθρωνε λόγο άφοβα, που τα'βαζε με θεούς και δαίμονες, που είχε μπέσα και φιλότιμο.
Έισαι ακόμα που συνταίριαξε την Πολιτική με την Τέχνη με απόλυτη ισορροπία...με αρμονία.Θυμίζεις τις κολώνες του Παρθενώνα μας! Στέκουν εκεί παρόλους τους αιώνες, τους κακούς καιρούς "με τα αλλάγματα που αναπαμό δεν έχουν"...
Εσύ σε αυτά τα αλλάγματα έμεινες ευθυτενής, πιστή σε ό,τι πρέσβευες, αλώβητη, ίσα μπροστά κοιτώντας και μην ξεχνώντας τι πα να πει Ελευθερία, αληθινή Δημοκρατία, ήθος και ποιότητα ζωής.
Έχω να σου πω ότι δε σε έχουμε ξεχάσει. Και εγώ, όποτε ανάβω ένα τσιγάρο για το δρόμο, νομίζω πως θα κοντοσταθείς μπροστά μου και πάλι-σαν τότε που σε συνάντησα τυχαία στη Σόλωνος- και θα μου ξαναπείς:"Για να'χεις τσιγάρο αναμμένο, έχεις και σπίρτα. Δώσε μου φλόγα ν' ανάψω και εγώ ένα".
Έμεινα έκπληκτη. Ήσουν μπροστά μου, ολοζώντανη, όλο αέρα και με εκείνο το βλέμμα που παρέλυε. Έκαμα έτσι και σου έδωσα τα σπίρτα μου. Άναψες, σκύβοντας το κεφάλι προς το τσιγάρο και έπειτα χαμογέλασες, αναγνωρίζοντας την αμηχανία μου.
"Τα λέμε" είπες, "να' σαι καλά", σου απάντησα.Και έμεινα να σε βλέπω να φεύγεις,παίρνοντας κάθοδον τη Σόλωνος φορώντας ένα φόρεμα που φουρφούριζε στον αέρα, με κρεμασμένη την τσάντα σου στον ώμο. Πήγαινες πάλι για σεργιάνι μέσα στους δρόμους της πόλης που τόσο αγαπάς.
Δεν πρόλαβα να σε ρωτήσω και έμεινα με το ερώτημα, Μελίνα μου, Μελίνα μας...
Εσύ, γυναίκα - φλόγα, τα σπίρτα τι τα ήθελες;
Μελίνα μου, Μελίνα μας, σήμερα θα βγω και πάλι. Αν και πέρασε καιρός και πλέον χρησιμοποιώ αναπτήρα, θα ψάξω ν'αγοράσω σπίρτα. Και κάπου στα στενά θα σε βρω, να κάνουμε μαζί τσιγάρο και να πούμε ό,τι δεν προλάβαμε τότε. Γιατί, εκείνο το "τα λέμε" το κράτησα σαν υπόσχεση, ξέρεις.
Και ας έχουν περάσει 21 χρόνια από τότε.
Μελίνα μου, Μελίνα μας...

ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Κάτι σαν απάντηση,

σε μια ερώτηση που δεν έγινε ποτέ!
Εσύ το'πες;
Εγώ το'πα;
Δε θυμάμαι, αλήθεια.

Μένει μόνο αυτή η απάντηση:
Να ληστεύει τα όνειρα,
ακόμα και αυτά του πρωινού.
Να παίρνει πρέφα από τη ζωή
έξω από εδώ.
Να σέρνει νύχτες τα βήματά της
αυτή η απάντηση
σε δρομάκια με λασπόνερα.
Και δεν έχει και φεγγάρι απόψε
για να βλέπει πού πατά...

Κάτι σαν απάντηση λοιπόν,
σε μια ερώτηση που δεν έγινε ποτέ!
Με τη βέβηλη σιγουριά του θανάτου
που καμουφλάρει με ετικέτες το βέβαιον,
αφού η ζωή έντεχνα το αποκαλύπτει.

Λένε πως πάλι θα κρυώσει ο καιρός.
Και δεν πα! Δε με μέλλει.
Εμένα ακόμα το πάπλωμα έχει τη ζέστη
του κορμιού σου που με θάλπει.
Και ας μην έγινε ποτέ η ερώτηση.

Εγώ μόλις σου απάντησα...

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ

Όλα είναι δρόμος. Ένας δρόμος παίρνει μακριά ό,τι εγώ αγαπώ...
Την ίδια τη ζωή σε δρόμο τη συναντώ και πάλι σε δρόμο τη χάνω. Βάλε σημάδια σε κορμούς δένδρων, άφηνε χρώμα με πινέλο πάνω στην πίσσα του δρόμου, ίσιωνε τις στροφές, χάιδευε με τη ματιά σου τα σύννεφα, βάλε να πλανιέται και 'κείνο το άρωμα του κορμιού σου στον αέρα. Πιστός υπηρέτης εγώ θα υπακούω στα κελεύσματα του μέλλοντος και, από όσο γνωρίζω, το ξέρω.
Το λίγο στο πολύ μέσα το βρίσκω και εκεί που σε χάνω, σε βλέπω να έρχεσαι και νά'ρχεσαι και πάλι και ξανά να σε συναντώ σε κάποιο δρόμο.
Όλα είναι δρόμος. Εκείνος που σε παίρνει μακριά, ο ίδιος σε φέρνει πίσω. Και πάλι από την αρχή. Στο γύρω της ζωής, ζωή σε βρίσκω εδώ και χρόνια...
Και τούτο το παιχνίδισμα της τύχης ακόμη δεν το βαρέθηκα. Το έμαθα και το παίζω τώρα και εγώ. Τόσο που βγαίνω και παίρνω τους δρόμους. Για να σε συναντώ και να σε αποχαιρετώ...
Πατώντας πάνω στα χνάρια που αφήνουν τα βήματά σου...Ξανά και πάλι.
Σα να' ναι το ίδιο πράγμα η κίνηση προς τα εμπρός και η κίνηση που σε γυρίζει πίσω.
Όλα είναι δρόμος συνώνυμός σου.
Στην ταμπέλα κάθε δρόμος γράφει το όνομά σου.