ΦΥΓΑΜΕ!

Λέω να φύγουμε. Να την κάνουμε μακριά από εδώ. Τούτος ο τόπος δε μας χωρά! Γέμισε ασχήμια που μας τη φόρτωσαν κάτι μούτσοι που το' παίξαν καπεταναίοι. Το λοιπόν, αφού χαλαρώσουμε τα σκοινιά και κόψουμε τους κάβους του χειμώνα, που μας κρατούν δεμένους, να φουσκώσουμε τα πανιά με τις δικές μας ανάσες και γοργά το καραβάκι μας θ' αρχίσει να σκίζει το κύμα το αιγαιοπελαγίτικο. Τούτο το καραβάκι είναι μικρό, μα μαγικό. Όλοι οι καλοί χωρούν και είναι λίγοι, δεν περισσεύουν,μα την πίστη του Σεβάχ του Θαλασσινού!
Να περιπλανηθούμε, αλλά δε θα πλανηθούμε. Θα βρεθούμε σε πρωτοφανέρωτα νησάκια, που δεν τα βάζει ο νους τ' Ανθρώπου και δεν τα έχει στιγματίσει κανένας ναυτικός χάρτης. Με πυξίδα τη δημιουργία και πρίμα τον καιρό της νιότης μας που, είτε την έχουμε μπροστά μας είτε την αφήσαμε πίσω μας, -αδιάφορο- εμείς θ' αρμενίζουμε έτσι και αλλιώς. Κουπιά τα χέρια μας. Με συντροφιά τ' άστρα του ουρανού τις νυχτιές και τη μέρα γλαρόνια και δελφίνια. Να λέμε τραγούδια για τα σύννεφα που αφήσαμε πίσω, για βροχές που δε μας άφηναν να χαρούμε τον ήλιο τον ηλιάτορα, ακόμα και για την οσμή του κάρβουνου και της μαυρίλας που κάποτε τρύπησε τα ρουθούνια μας,... εμείς θα τραγουδάμε.
Και έπειτα σε παραλίες που θα θυμίζουν Κυκλάδες και Επτάνησα, θα ξαπλώνουμε και μέσα από τα δάχτυλά μας θα φυλλομετρούμε την άμμο. Έτσι να τραβάμε κατά τον ήλιο πάντα. Έτσι να παιχνιδίζουμε, ξεγελώντας τον πόνο, που καθένας σούρει πίσω του, σα βάρκα μισομπαταρισμένη.
Μετά απ' το κατάστρωμα ν' αμολάμε μπουλούκι χαρταετούς να ξορκίσουμε τα "δήθεν" και τα "αλλά", τα "ίσως" και τα "όχι" της ζωής μας. Όσα δεχτήκαμε και όσα δώσαμε. Χωρίς να το θέλουμε.
Και θά'χουμε πρίμα τον καιρό και στ' αλλάγματα! Να κιθαρίζουμε αντάμα με τους ανέμους και θα προσπερνάμε, βγάζοντας γλώσσα, σκοπέλους και υφάλους. Και θα τρυπάμε τη γυαλάδα της θάλασσας από την πρύμνη και την πλώρη, σαν παλιόπαιδα, ψάχνοντας θησαυρούς στον πάτο της, που δεν ακούμπησε χέρι πειρατή, δάκτυλο κουρσάρου.


"Πιάσε εσύ το τιμόνι.
Φόρα εσύ το τρύπιο ψαθί...και πώς σου πάει!
Κράτα εσύ το μονοκυάλι στα μάτια.
Ξάπλωσε εσύ στην αιώρα.
Αμόλα εσύ τα πανιά.
Βύρα τις Άγκυρες....καπετάνιοοο!
ΦΥΓΑΜΕΕΕ!"


(Υ.Γ. Ευχαριστώ σε Άθεε, φίλτατε, για τη φωτογραφία!)

Ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ...Παραμύθι όχι μόνο για παιδιά!

Αρχή παραμυθιού, καλησπέρα σας!

Κάποτε,πριν πολλά πολλά χρόνια,έφθασε σ' ένα χωριό,με λιγοστούς κατοίκους, στην έρημο, ένας παράξενος ταξιδιώτης.
Στ' αλήθεια όμως, παράξενος πολύ!

Στο πανδοχείο που έμεινε, όταν τον ρώτησε ο πανδοχέας, είπε πως ερχόταν από τόπο μακρινό, άγνωστο στο χωριό με τους λιγοστούς κατοίκους. Εκεί πάντως, οι άνθρωποι χαμογελούσαν, εκδήλωναν την αγάπη τους, τα παιδιά έπαιζαν όλα μαζί στους δρόμους και όλοι ένιωθαν σα μια οικογένεια. Σ' εκείνον τον τόπο, αν αρρώσταινε ένας, όλοι οι άλλοι ήταν στο πόδι για να τον γιατρέψουν. Άλλος του κουβαλούσε σούπα, άλλος αφεψήματα, άλλος του μετρούσε τον πυρετό, άλλος του κρατούσε το χέρι και άλλος του έφερνε μαγικά βότανα και τελικά, όσο βαριά και αν ήταν, γινόταν καλά.Και μετά όλοι μαζί έστηναν τρικούβερτο γλέντι, για να εκδηλώσουν τη χαρά τους, που γιατρεύτηκε και ήταν πάλι γερός ανάμεσά τους και όρθιος.
Ο πανδοχέας απόρησε. Τον ρώτησε τότε, πώς και γιατί έφυγε από εκεί, αφού σ' εκείνον τον τόπο βασίλευε η αγάπη και κανείς δεν πεινούσε ή δεν ένιωθε μοναξιά. Ο ταξιδιώτης απάντησε, θλιμμένος:
-Η αγάπη που είχαμε δε μας προστάτεψε από την επιθετικότητα μιας πολεμοχαρούς φυλής, που ήξερε από όπλα και θάνατο. Εμείς δεν ξέραμε ούτε να τα κτασκευάζουμε, ούτε να τα ακονίζουμε, ούτε να τα χρησιμοποιούμε...
Και έπειτα, σώπασε.
Ο πανδοχέας όμως, επέμενε για τη συνέχεια της ιστορίας και έτσι ο παράξενος ταξιδιώτης συνέχισε:
-Η φυλή αυτή μπήκε, λεηλάτησε, έκαψε, σκότωσε και ρήμαξε τον τόπο μου. Σώθηκαν μόνο τέσσερις. Ένας από αυτούς είμαι εγώ. Περιπλανήθηκα σε άγνωστα μέρη.Γνώρισα και έμαθα πολλά από μύστες και ιερείς και σοφούς. Έμαθα πως η μοίρα ξεγίνεται, άμα ο άνθρωπος αγωνίζεται. Πως σημασία έχει, όχι ότι πεθαίνεις, αλλά τι αφήνεις πίσω σου. Πως πάντα να πράττεις το δίκαιο κι ας αδικείσαι...Μόνο που μου λείπει,πρόσθεσε στο τέλος ο παράξενος ταξιδιώτης, ο τόπος μου,που ήταν καταπράσινος, μέσα στους καταρράκτες. Μου λείπουν οι συγγενείς μου, οι φίλοι μου. Μου λείπει ο γαλάζιος ουρανός του, η βροχή του και τα ηλιοβαιλέματά του...και τότε κλαίω.
"Μείνε εδώ!"του είπε ο πανδοχέας. "Έχεις πολλά να μας πεις και να μας μάθεις, τόσα που έμαθες από μύστες, ιερείς και σοφούς!"
Οι μέρες περνούσαν και τα νέα διαδόθηκαν στο χωριό με τους λιγοστούς κατοίκους. Φρόντισε ο πανδοχέας γι' αυτό! Ο παράξενος ταξιδιώτης είχε σε πολλά να τους βοηθήσει,πολλά να τους διδάξει.
Και ένας-ένας οι κάτοικοι του χωριού πήγαιναν και τον έβρισκαν.
Άλλος τον ρωτούσε πώς να φτιάξει τη σκεπή του σπιτιού του που είχε πέσει.
Και τού' πε ο παράξενος ταξιδιώτης τον τρόπο.
Άλλος πήγε και τον ρώτησε τι να κάνει με το γιο του, πού' ναι όλο σκανταλιές και αταξίες.
Και τού' πε ο παράξενος ταξιδιώτης να τον μορφώσει.
Άλλος τον βρήκε και τον συμβουλεύτηκε τι να κάνει με τη μάνα του που όλο παραπονιέται, ενώ δεν της λείπει τίποτα.
Η συμβουλή να την αγκαλιάσει και να της λέει ένα καλό λόγο κάθε μέρα.
Ο παράξενος ταξιδιώτης έμεινε στο χωριό καιρό. Όλο και κάποιον βοηθούσε, όλο και κάτι διόρθωνε.
Το χωριό άρχιζε ν' αλλάζει όψη.
Ενώ ήταν στην έρημο, το χωριό βουτήχτηκε στο πράσινο και στους καταρράκτες.
Φύτρωσαν πλατάνια και μπαομπάπ, ελιές και μπαμπού, άγρια κρίνα και μωβ τριαντάφυλλα.
Οι δρόμοι πλημμύρισαν ευωδιά γαρδένιας.Παντού έτρεχαν νερά, όπως άρχισαν να τρέχουν και τα παιδιά στους δρόμους του.
Οι αμμοθύελλες που χτυπούσαν κάποτε το χωριό, τώρα με τα δένδρα δεν μπορούσαν να βρουν τους δρόμους και οι μάνες τα άφηναν να παίζουν με τις ώρες και δεν τα μάζευαν πια από φόβο, μήπως παρασυρθεί κανένα και το χάσουν.
Πέρασαν έτσι 3 χρόνια.
Ο παράξενος ταξιδιώτης δεν έφευγε. Έμενε εκεί.
Ώσπου μια μέρα ήρθε ένας μαύρος καβαλάρης, όλο έπαρση και αλαζονεία, με κατορθώματα φορτωμένος από πολέμους και μάχες. Μ' ένα μαύρο άτη φτάνοντας από ένα άλλο χωριό του Νότου. Εκεί που οι άνθρωποι ζούσαν σχολιάζοντας και μισώντας ο ένας τον άλλο. Εκεί που μάθαιναν στα παιδιά την κακία και την έχθρα. Εκεί που ζηλοφθονούσαν όποιον έφτιαχνε ένα σπιτάκι, μια οικογένεια και είχε αγάπη για συγγενείς και φίλους.
O μαύρος καβαλάρης είχε ξαναπεράσει από το χωριό με τους λιγοστούς κατοίκους, πολλά χρόνια πριν και, αφού έκλεψε και έσπειρε το φθόνο μεταξύ των κατοίκων, έφυγε! Και αυτοί που τον είχαν βοηθήσει και του έκαναν δώρα πολλά και τον φίλεψαν, έμειναν με ό,τι απόμεινε στο χωριό, να θρηνούν. Τώρα που επέστρεψε, οι κάτοικοι τον θυμήθηκαν, αλλά παραδόξως τους έπεισε πως είχε αποβάλει τον κακό χαρακτήρα του και πως το μόνο που ήθελε και αυτός ήταν να τους βοηθήσει!
Τον πίστεψαν!
Σιγά - σιγά άρχισε να τους πείθει πως το χωριό χάλασε, πως δεν του πήγαιναν οι πρασινάδες, πως ο θόρυβος από τα νερά που έτρεχαν στους καταρράκτες χαλούσαν την ηρεμία του τοπίου και τη σιωπή, πως τα δένδρα και τα φυτά βρώμιζαν με τα πεσμένα φύλλα τους και την ευωδιά τους τους δρόμους και τον αέρα.
Οι κάτοικοι, αφελείς έτσι που ήταν, έκοψαν και ξερίζωσαν δένδρα και φυτά και μπάζωσαν τους καταρράκτες.
Τον πίστεψαν!
Έπειτα ο μαύρος καβαλάρης άρχισε να κακολογεί τον έναν κάτοικο στον άλλο, να σπέρνει ζιζάνια και να τους βάζει να λογομαχούν.
Οι κάτοικοι, αφελείς έστι που ήταν, άρχισαν να αλληλομισούνται και φορές έρχονταν στα χέρια.
Ο παράξενος ταξιδιώτης τα έβλεπε όλα αυτά και μάταια προσπαθούσε να τους πείσει ότι ο μαύρος καβαλάρης , άλλο δεν ήθελε, παρά το κακό τους, να καταστρέψει το χωριό τους και πως ήταν από εκείνη τη φυλή που και το δικό του τόπο τον ρήμαξε! Μάταια προσπαθούσε να τους εξηγήσει πως επειδή ήταν μόνος του και όχι με όλην του τη φυλή τη φιλοπόλεμη μαζί, βρήκε μια παλιά και δοκιμασμένη μέθοδος:την έριδα. Για να πέφτουν τα χωριά από μόνα τους, από μέσα.
Δεν τον πίστεψαν!
Στράφηκαν μάλιστα και εναντίον του. Άρχισαν να τον περιφρονούν και να τον εχθρεύονται. Όταν τον συναντούσαν σε δρόμο του χωριού, άλλοτε έστρεφαν το κεφάλι τους αλλού και δεν τον χαιρετούσαν και άλλοτε τον έφτυναν κιόλας!
Δεν τον πίστεψαν!
Ο παράξενος ταξιδιώτης αποφάσισε να φύγει. Κατάλαβε πως η μοίρα δεν ξεγίνεται, όταν ο άνθρωπος δεν αγωνίζεται. Πως για τους πολλούς δεν έχει σημασία η υστεροφημία. Πως ότων πράττεις το καλό και αδικείσαι, γίνεται αβάσταχτο το φορτίο και δεν το αντέχεις.
Έβαλε τα λιγοστά του πράγματα σ' ένα σάκο και έφυγε.
Στο δρόμο γύρισε πίσω και είδε το χωριό με τουςε λιγοστούς κατοίκους να γίνεται όπως ήταν πριν. Τα δένδρα να λείπουν, τα φυτά απότιστα να στέκουν ξερά και οι καταρράκτες να μη λαλούν πια. Και τότε πάλι δάκρυσε. Το είχε αγαπήσει το χωριό με τους λιγοστούς κατοίκους.
Μόνο το γέλιο, το χαιρέκακο γέλιο του μαύρου καβαλάρη αντηχούσε στους αμμόλοφους, καθώς ξεμάκραινε!
Αν συναντήσετε το μαύρο καβαλάρη στο δρόμο σας, σίγουρα θα τον αναγνωρίσετε, αν δεν είστε αφελείς. Μη σταθείτε να του μιλήσετε. Δεν ήρθε για καλό.
Όσο για το πόσο η ιστορία αυτή είναι αληθινή, αρκεί, όταν περάσετε από το χαλασμένο πια χωριό, να δείτε τη μοναδική σκεπή που στέκει ακόμα και να μιλήσετε με το μορφωμένο γιο του κατοίκου και τη γριά μάνα του άλλου που ζει ακόμα! Έχουν πολλά να σας πουν!

Τέλος παραμυθιού...Καληνύχτα σας!

Το παιδικό μου όνειρο...ΤΑΞΙΔΙ

Εγώ θα το σκάσω.
Θα δεις!
Από τα κάγκελα
της φυλακής,
όπου να' ναι
ξεγλιστράω...

Άντε άλλη μια κατεβασιά
και ανεβασιά.
"Προσπάθεια" τη λένε οι μεγάλοι.

Εγώ τη λέω "παιχνίδι".

Στον τοίχο την πλάτη δεν κολλάω.
Λέγε και φώναζε όσο θες.
Σ' αψηφάω.

Σα μαρμελάδα
σε φέτα απ' το ψωμί μου
θα σε φάω!

Γιατί πεινάω!

Παιδικά καμώματα,
θωρούνε οι μεγάλοι...

Εγώ αντίσταση σε δόγματα.

Και αυτήν μου την ανάγκη
σα χαιρετούρα
ανεμίζω
στους 4 ανέμους.

Και την αντίσταση
τη μορφώνω,
έτσι για παιχνίδι...

σε...

ΚΑΛΟ (μου) ΤΑΞΙΔΙ

Ανακάλυψα το Ρο του νεΡού στο όνομά σου...

ΝεΡό μου διάφανο...
Λέξεις πεΡιττοσύλλαβες
τΡέχουν χείμαΡΡος
σε σχήμα καταΡΡάκτη
που Ρέει,
ασυγκΡάτητος πάνω σου.

ΓάΡγαΡο νεΡό και μέσα του καΡάβι
η φωτογΡαφία σου,
με γΡάφημα σε μοΡφή λατΡείας
πΡοσκυνώ την ενέΡγεια
στο δικό σου πΡόσωπο.

ΣυΡΡαφώ στο δέΡμα μου το όνομά σου,
σκαλίζωντας το Ρο,
πάλι και ξανά στην ξέΡα μου,
πΡωτόγνωΡη ηδονή
στη μοίΡα της ύπαΡξής μου.

Το Ρο σφηνώθηκε
μπΡοστά μου δΡώμενο,
γΡάμμα Ροής,
Ρήμα μιας μόνο Ρίμας,
σα Ρίγανη σε ποίημα του Ρίτσου.

Επιτέλους βΡήκα τη μετάφΡασή σου.
Με της φύσης το "θΡώσκω",
στο πεΡπάτημα του χΡόνου
θα σε αναγνωΡίζω στο πέΡα
και έτσι από τούδε θα σε πΡοσφωνώ,

αφιεΡωμένος άνθΡωπος εγώ σε σένα,


ΌΝΕΙΡΟ ΜΟΥ! ΈΡωτά μου...

Υ.Γ. Είχε δίκιο ο Ελύτης για τα Ρο του...

ΑΛΛΟΥ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ ...ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ ....

Αλλού σκοτώνουν παιδιά και αλλού πανηγυρίζουν την έλευση άλλου μεσσία! 75.000.000.000 δολλαριάκια στοίχησε -μόνο!- η ανάληψη της προεδρίας των Η.Π.Α. από Μπαράκ Ομπάμα!Μπράβο παιδάκια της Αμερικής. Συγχαρητήρια! Σας άφησαν χωρίς δουλειές, σας πήραν τα σπίτια,έδωσαν μπόλικα μπικικίνια στις αυτοκινητοβιομηχανίες, δώσανε και στις τράπεζες λεφτά, δώσανε και στο Ισραήλ μπόμπες και βλήματα να σκοτώσουν και άλλους αμάχους και ιδού...σπεύσατε να δείτε το θέαμα... αλλά από άρτο τίποτα! Α ρε, βλήματα!
Αλλά δεν έχω παράπονο! Καλέσαν και πολλούς από τους δικούς μας τους 300 (του Εφιάλτη) να παρακολουθήσουν τα δρώμενα!Μη χάσουν τα πουλάκια μου τέτοιο πατιρντί! Να δουν, να μάθουν, να πάρουν ιδέες πώς να οργανώνουν και εδώ τέτοιες φιέστες!Πώς και εδώ να ξοδεύουν τα λεφτά που βγάζουμε με ιδρώτα πολύ!
Χτες μόλις αντάλλαξα εκ του σύνεγγυς, απόψεις με άλλους bloggers για τα τεκταινόμενα. Δεν απελπίζομαι,το λοιπόν! Υπάρχουν και άλλοι-λίγοι, αλλά υπάρχουν- που ανησυχούν΄δεν είμαι μόνη...Δεν είμαι η μόνη!
Εντωμεταξύ οι άλλοι συνεχίζουν να χορεύουν στους ρυθμούς που επιβάλλει η εξουσία από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και οι άλλοι στην ανατολική πλευρά της Μεσογείου συνεχίζουν να χορεύουν με το Θάνατο!

Υ.Γ. : Παρακαλώ σας, εσάς εκεί στις Η.Π.Α. , όσοι από τους 300 τους δικούς μας, σας έρθουν για να φάνε από το μπουφέ του κρέατος που ετοιμάσατε, καλέ, κρατήστες τους. Μη μας τους επιστρέψετε! Δεν είναι ανάγκη! Σας τους χαρίζουμε, για να δείτε ότι εξάγουμε και εμείς κρέας, και μάλιστα φθηνό,πολύ φθηνό!

ΜΕ ΑΤΣΑΛΙ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ...

Θα σκύψω ν' ατενίσω χάος
και σφαίρες να φυτέψω,
να φυτρώσουν κανόνια,
να λαβώνουν,
να πληγώνουν,
να σκοτώνουν,
ό,τι πολυτιμότερο
αγάπησες Άνθρωπε.

Έτσι για το παιχνίδι των ολίγων
που αιώνες τώρα με κρατά κοντά Σου.
Θα σκίσω και πάλι σάρκα παιδική.
Θα τρυπίσω μικρά κορμιά.
Θα χωθώ βαθιά στην καρδιά
και την αναπνοή θα σταματήσω.

Να χλευάζω θέλω το κλάμα, τη θλίψη, τον πόνο Σου.
Να διαλύω τη συντεταγμένη οδό της ζωής.
Να ακούω το θρήνο της μάνας, λιγωμένος στα γέλια.
Να βλέπω τον αδελφό μου τον Τρόμο και
χέρι με χέρι να φτάνουμε κοντά στον πατέρα Όλεθρο.

Με έχεις μισήσει Άνθρωπε, αλλά συχνά με φέρνεις στη γη σου.
Διακηρύττεις ότι με αποστρέφεσαι, μα με γεννάς Εσύ.
Και εγώ σου κάνω το χατήρι, να Σε εξολοθρεύω.
Ο θάνατός Σου προορισμός μου.
Και η διπλωματία, η πολιτική Σου, οι στρατηγοί Σου είναι οι πόρνες Σου
που τις πληρώνω όσο όσο για να Σε ευνουχίζουν.

Εγώ και πάλι είμαι εδώ! Με κάλεσες,δεν ήρθα απρόσκλητος.
Μου έχεις στρώσει ξανά γενναιόδωρο τραπέζι,σ' ευχαριστώ!
Πίνω το αίμα σου,τρώω το κρέας σου, απολαμβάνω τη μουσική που παίζεις
με το κροτάλισμα των πυροβόλων,των όλμων,των κανονιών...
Χιλιάδες τα μουσικά Σου όργανα που συνοδεύουν το φαγοπότι μου.

Δεν ήρθα απρόσκλητος! Εσύ με ατσάλι μου έγραψες το προσκλητήριο.
Και ήρθα πάλι να Σ'ανταμώσω. Γύρω Σου τρελό χορό να στήσω
με χέρια κομμένα, με κρανία ανοιγμένα, πόδια κομματιασμένα.
Να το δώρο μου σε τούτο το συμπόσιο.
Άνοιξέ μου την πόρτα του κόσμου Σου.
Οι λακέδες στρατιώτες Σου να με υποδεχτούν, περιμένω.
Στρωμένο για κόκκινο χαλί έχω χιλιάδες κορμιά δικά Σου.
Μην κλείσεις την πόρτα πίσω μου,ακολουθούν και οι συγγενείς μου.

Και αυτοί, επίτιμοι προσκεκλημένοι Σου!
Εγώ βέβαια, εξάρχων και επιτιμότερος όλων.
Τι μου ρωτάς το όνομα και πώς με λένε;
Μη κάνεις πως δε με ξέρεις.
Μη κάνεις τον ανίδεο...

ΠΟΛΕΜΟ με προσφωνείς και με φωνάζεις!
Το ξέρεις το όνομά μου, δημιουργέ μου...

Έγινε ανασχηματισμός, καζινοσυγχωριανοί μου!

Επεξήγηση εικόνας:Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΡΑΒΗΧΤΗΚΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΥΛΗ. ΤΟ ΜΕΤΑΦΕΡΟΜΕΝΟ ΠΡΟ'Ι'ΟΝ ΕΙΝΑΙ ...ΧΑΡΤΙ ΥΓΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ!!

(Σημ:Το βρήκα σε ιστοσελίδα και το μεταφέρω μαζί με σκέψεις που , ως κατάρα, μου καρφώθηκαν στο μυαλό, μόλις είδα τούτη τη φωτό και συγκλονίστηκα)

ΣΕΜΝΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ πάλι, που λέει και ο κ.κ. Πρωθυπουργός μας, έγινε ο ανασχηματισμός, η αναδόμηση της κυβέρνησης των Ελλήνων, μήπως και σωθούν τα προσχήματα, γιατί οι ελπίδες έχουν εξανεμιστεί από καιρό και πάει, τις πήρε το μαύρο σύννεφο, που λέει και ο ποιητής.
Είδα και τι δεν είδα η κακομοίρα χτες. Τι μετακόμιση, τι ανακαίνιση ήτο αυτή; Πήρε τον ένα και τον πήγε αλλού. Έπιασε τον άλλο από το αυτί και τον μετέφερε παραπέρα.Ε, και κάποιους τους πήρε ο διάολος...
Σαν εκείνον, που τον είδα, νομίζω καβάλα σε ένα αλογάκι ξύλινο, να κυνηγά σκούφους, πάνω στο καρουζέλ που είχαν ξεμείνει και τους πήρε ο άνεμος από τα Χριστούγεννα! Αυτούς, καλέ, με τα λαμπάκια που αναβοσβήνουν στο μπροστινό μέρος.
Έβαλε και εκείνον τον παλιό του Τουρισμού, με φακό να φορά μια κίτρινη κάσκα και με όλα τα μπιχλιμπίδια (σκοινιά, σουγιαδάκι, τσαπάκι...)ν' ανακαλύψει τι τέρατα και νυχτερίδες κρύβει το Σπήλαιον της Παιδείας,αααα...και Θρησκευμάτων! Πού κολλάει το "θρησκευμάτων" ποτέ μου δεν εννόησα, με το φτωχό,φτωχότατο μυαλό μου.
Πάντως, ήρθα και μπερδεύτηκα με όλη αυτήν την τράπουλα που τόσο καλά την ανακάτεψε ο Μεγάλος! Ήρθε και ηΕλλαδίτσα και μου θύμισε το καζίνο στην Πάρνηθα, αυτό, που όλο το βουνό λαμπάδιασε και κάηκε απ' άκρη σε άκρη, και ούτε τούβλο του δεν τσουρουφλίστηκε! Καζινοχώρα αθάνατη!
Αλλά εκείνο το χρυσό μου το πουλάκι, που για 17 χρόνια είχε φάει βουρδουλιές στο σαμάρι από τον ακατονόμαστο το γρουσούζι-φτου,φτου, να φτύσω και τον κόρφο μου-και τώρα έγινε αναπάντεχα, για τον ίδιο, υπουργός, το χάρηκα! Έπιτέλους, το σαμάρι τού πήγαινε χάρμα. Θα πάω να του αγοράσω και κουδουνάκια και μπλε χαντρούλες και θα πεταχτώ μέχρι το Υπουργείο Πολιτισμού- που μένω και κοντά- να του τα δώσω, μπας και το προφυλάξουν από το μάτι το κακό και από τη ζούλια της χαρχαλοοικογένειας!
Έπειτα ήρθαν και οι δηλώσεις! Θα κόψουν,λέει, τα περιττά έξοδα οι υπουργοί του και θα τα περιορίσουν στα απολύτως αναγκαία! Αν δω μέσα στο ίδιο βαγόνι του μετρό με μένα,κάποιον από τους υπουργούς να πηγαίνει στη Βουλή...θ' ανοίξω την πόρτα εν κινήσει και θα πηδήξω,σας το δηλώνω ειλικρινώς!!!
Αλλά, τώρα που το σκέπτομαι...όχι αυτόν τον μπούσουλα θα τον εγκαταλείψω, αφού το να συνευρεθώ έστω και μερικά λεπτά με έναν από τους εφιάλτες της αναδόμησης, δεν πρόκειται ποτέ των ποτών να συμβεί! Όχι γιατί θα πάψω να παίρνω το μετρό, αλλά γιατί, άμα ο κόλος σου συνηθίσει να κάθεται σε πολυθρόνες από δέρμα ελαφιού ή στο δερμάτινο σαλόνι μιας Μερτσεντές αλεξίσφαιρης, δύσκολα κάθεται όρθιος στο ένα πόδι,αν ο συρμός είναι τίγκα στον κοσμάκη!
Άμα έχει μάθει να σκουπίζεται με τόνους κολόχαρτο,για να βγει και η σεζόν των συνεδριάσεων του κυβερνητικού επιτελείου και της βουλής, πού καιρός να σκεφτεί, να διαλογιστεί, να συνειδητοποιήσει ότι 5-6 χρόνια τώρα, τόσοι κόλοι μαζεμένοι άλλο δεν έκαναν, παρά να χέζουν τον αγλέορα που έφαγαν, την ίδια ώρα που ξεφύλλιζαν ένα τεύχος του playboy, με τα παντελόνια κατεβασμένα!Αδιάψευστος μάρτυρας και η φωτό που παραθέτω!
Αλίμονο τι μας περιμένει το 2009 καζινοσυγχωριανοί μου!